Naast mijn werk bij het Centrum voor levensvragen werk ik een aantal uren als geestelijk verzorger in een zorginstelling. Daar werd me onlangs door een collega, zomaar even in de wandelgangen, gevraagd wat ik zoal in mijn denkbeeldige gereedschapskoffer met me meedraag.

‘Nou, niet zoveel hoor’, mompelde ik in een eerste reactie. Taal, ja, dat hebben we in onze koffer, zo constateerden wij. Met taal doen we heel veel.  

Maar wanneer je taal wil verstaan en vertolken, dan heb je ook vaardigheden nodig om een tekst te ontvangen en over te kunnen brengen. Je vermogen om je te verbinden met de tekst en deze vervolgens met je stem te vertolken, is dus best belangrijk gereedschap.

Met een kopje koffie in het avondzonnetje mijmerde ik er nog even op door. ‘Wat een leuke vraag was dit eigenlijk’, dacht ik. 

‘Niet zoveel hoor’, was mijn eerste reactie op de vraag.

In de opleiding leerden we over het vermogen om stil te zijn. Stil te zijn om te kunnen luisteren. Niet alleen praktische stiltes kunnen laten zijn in een ontmoeting, maar innerlijke stilte, om de (A)ander te kunnen ontvangen. Want wanneer je stil bent in jezelf, dan kun je je openstellen voor wat de ander nodig heeft, zo luidde het credo. Ik vond dat een mooie gedachte.

Natuurlijk had dit intermezzo een vervolg: Héééle grote oren, werd ook genoemd. Daar zat compassie in besloten. En via een appje ontving ik de volgende afbeeldingen:

Een telefoon, een ouderwetse transistorradio, twee brandblussers, een hamer en een beitel, een ladder, een weegschaal, een hoefijzer, een injectiespuit, een kraan, een cadeautje, een sleutel, een ballon en een prullenbak! Hilariteit ten top!

Eigenlijk ging het over de vraag die ons gesteld wordt. Wat is dat, geestelijke verzorging? Gaat dat over (een bepaald) geloof? Dat kan, maar dat hoeft niet.

Het gaat om de aandacht die we hebben voor de vragen, de trage vragen worden ze genoemd, in het alledaagse leven. Wat maakt het leven de moeite waard? Waar vinden we krachten vinden die ons stimuleren om ons leven in te kleuren? En die ons helpen om na te denken over wat het met ons doet, wanneer we geconfronteerd worden met verlies in de breedste zin van het woord?

Ik vond een grappige en mooie afbeelding. Grappig vond ik de bak met gereedschap want die deed me denken aan alle associaties die me in de app werden toegestuurd.

Over elk stukje gereedschap kun je wel wat schrijven. Ik noem hier even de duimstok, die het gereedschap als een beschutting omringt. Noem het de Bron waaruit we leven. Waar vanuit we mee kunnen mee kijken naar (kracht) bronnen van de ander.

De zon ging onder en het werd fris. Ik ging naar binnen. Het was tijd om weer verder te gaan.

Anne van Leeuwen